Czasem tak się zastanawiam komu jest trudniej: narkomanom, którzy zrobią wszystko dla kolejnej działki, tracą rodzinę, pracę, samych siebie i umierają; czy ludziom, którzy uzależnieni są od pieniądza i wskazówek zegara. I chociaż mają rodziny, prace, to wszystko to przemija nieposmakowane w szaleńczym tempie bezrefleksyjnego życia. A stres i inne choroby cywilizacyjne też doprowadzają ich do śmierci. Często odnoszę wrażenie, że tak naprawdę to wiele nie różni tych narkomanów od ludzi ganiających za czymś, czego i tak nigdy nie dościgną.